Turkije blijkt een zandloper. Na Sivas, het geografisch middelpunt verlaten te hebben naar Erzurum en verder naar de grens met Iran begint de bevolking begint weer veelzijdiger te worden, Restaurants laten wat andere gerechten toe dan kebab en de bergen worden hoger en hoger.
Op het moment dat wij in Erzurum zijn begint de Ramazan. Restaurants en thee-shopjes zijn over het algemeen gesloten. In de enkele geopende theeshopjes zitten wat mannen hulpeloos, verdwaasd elkaar aan te kijken. Wrijvend in hun vingers, waar normaal een peuk of een tulpglaasje thee met 4 suikerklontjes zich bevindt. Het drukke gepraat heeft plaats gemaakt voor verveelde blikken. Hoe anders na de start van de Iftar. Wanneer de zon bijna onder is verplaatsten te turken zich naar Restaurants en eethuizen die al hun stoelen en tafels uitgestald hebben. Zowel binnen als buiten staan keurig gedekte tafels met verschillende dipsauzen, groentes uit het zuur en salades. Alles met een beetje huishoudfolie erover. De obers staan op een kluitje bij elkaar, terwijl de stoelen langzaam vol stromen. Er wordt rustig wat gepraat. In de hoek zit een groepje vrouwen, zij schenken vast een aantal glazen water in, maar er wordt geen druppel uit gedronken. De zon is ondertussen, volgens de weer-app wel onder, maar er gebeurt nog niks. Voorzichtig kijken we om ons heen wanneer het startsein dan gegeven gaat worden… Zal er een ober met een bel komen? Wordt er plots warm eten uitgedeeld? De ober had ons al gewaarschuwd dat het Ramazan was en dat er dan ook een speciaal diner zou zijn. Maar wanneer je daaraan kan beginnen, had hij er nog niet bij verteld. Ondertussen schenk ik wat water in en moet mezelf bedwingen er direct een slok uit te nemen. Uit de speekers in de stad schalt de oproep voor het gebed, vervolgens komt de bediening in beweging en begint rond te rennen met allemaal borden warm eten. Iedereen begint tegelijk te eten en te drinken. De mannen schrokken zo snel mogelijk al het eten naar binnen om vervolgens de rest van de avond de eene met de andere sigaret aan te steken.
Overdag letten we op, zien we mensen de fout ingaan? Stiekem roken? Stiekem drinken? Nergens te zien… Hoe anders in Iran. Al op de grens, waar een mannetje ons helpt om door de hele bureaucratische ellende van de grens te komen, wel voor een aardig bedragje in dollars bleek later. Deze meneer rookte er vrolijk op los en hij was niet de enige…
Zeer vriendelijke werden we door een dame van het toeristbureau (waar je verplicht naartoe moet) welkom geheten in ‘peace-country’ Iran. Zij is niet de enige die je welkom heet blijkt al snel. Je wordt hier de hele dag welkom geheten in Iran. Mensen maken graag een praatje met een paar toeristen uit Nederland.
Iran is wellicht een officieel islamitisch land, met strenge religieuze wetten. De bevolking lijkt er tot nu toe een stuk minder naar te leven dan Turkije. De vrouwen hebben allemaal hun verplichte hoofddoek op, maar bij veel van hen is het niet meer dan een sjaal op het achterhoofd van hun uitgebreid geopereerd en zwaar opgemaakte gezicht. Alle restaurants en cafe’s zijn dicht, maar mensen druppelen rustig binnen in restaurants na iftar. Meerdere Iraniërs hebben ondertussen uitgelegd, dat Ramazan van de staat moet, maar vrij weinig mensen zich er aan houden. Het is met name lastig, maar nog een regel waar je wel omheen kan. Dit is wellicht gekleurd door het meer liberale Tehran waar we nu zijn. Wat een enorme stad is, tegen de flanken van 4500 meter hoge bergen. De stad is groener dan je zou verwachten. Het verkeer krioelt en vliegt alle kanten op. De stad wordt doorkruist door een 6-tal snelwegen die op alle mogelijke manieren elkaar weer kruisen. Er staan strepen op de weg, maar daar houdt niemand zich aan. De auto’s hebben knipperlichten, maar die gebruikt niemand. Het is verboden zomaar even te stoppen op de snelweg, maar hoe moet anders iemand even rusten in de schaduw midden in de stad? Wachten tot er een gaatje is bestaat hier niet, gaatjes in het verkeer creëer je door er gewoon in te rijden. De auto’s om je heen golven wel mee, soms met wat getoeter of flink remmen. Tot nu toe slechts 1 botsing gezien!
Morgen zullen we ‘the beast’ weer is volgooien met spotgoedkope diesel. Het zal wel weer een half miljoen kosten, maar gezien de inflatie van de Rial is dat iets meer dan een tientje. Is kijken hoe de machine rijdt in temperaturen boven de 40 graden, want we gaan de woestijn in.
