Bijna 5000 km onderweg, dat vraagt toch wel even om een berichtje.
Nog moe van Eurovision; en dan met name de afterparty… net aangekomen in Odessa. Klein appartementje in een buitenwijk, tussen het oude centrum en het strandgebied met beach-clubs.
Hieronder de route so far.
Na bijna 2 weken is het toch is tijd geworden om een stuk op de website te zetten.
Kort samengevat zijn we van Nijmegen naar München gereden om een ‘Carnet de Passage’ te halen. Deze bleek toch echt nodig om de auto – AKA THE BEAST – Iran in te krijgen. Na München via Wroclaw, Brest en Minsk naar Moskou gereden. Om vervolgens weer naar het zuiden af te zakken naar Kiev, waar we ons nu bevinden. Vanavond naar de Finale van het songfestival.
In de voorbereidingen op verschillende websites lazen we dat de grensovergang tussen Belarus en Rusland dicht is voor mensen uit ‘derde landen’ (iedereen die niet een paspoort van Belarus of Rusland heeft). Maar omdat de geschillen tussen beide landen grotendeels opgelost leken, besloten we toch de directe weg van Minsk naar Smolensk te pakken. Na wat navragen bij verschillende Wit-Russen zou de grens gewoon open zijn. Na een voorspoedig ritje over een kaarsrechte weg licht glooiend door de heldergroene berkenbossen zien wij de grens voor ons opdoemen. Auto’s en vrachtwagens rijden zonder te stoppen over en weer. Geen enkel probleem dus, 10 meter voor de grens worden we tot stoppen gemaand. Een vriendelijke goedlachse Russische Douaneman, verteld in het Russisch een lang onbegrijpelijk verhaal. Na wat wijzen op een kaart en ons paspoort begrijpen wij dat we bij Homel de grens over moeten en niet hier. Slechts 300km naar het zuiden over de volgende waterpas-weg. Aangezien we op tijd vertrokken waren, vanwege dit risico met goede moed THE BEAST brullend omgedraaid en onze weg naar het zuiden ingezet.
De grens bij Homel lijkt voorspoediger te gaan, ons paspoort wordt ingenomen en dan begint het lange wachten. Vervolgens weer een lang Russisch verhaal, wat niet te begrijpen is. Geen Engels, geen gebaren of wijzen op een kaart. Het Njet-Njet begrijpen we dan weer wel… Gelukkig een gebrekkig Duits sprekende Russische man uit Duitsland. Er moet een stempel van Belarus op het paspoort dat we het land uit zijn gegaan, die hebben we niet maar gelukkig is het even verderop te halen. Nog navragen of we niet toch de grens met Oekraïne moeten hebben, gezien de informatie van 6 maanden geleden dat de grens tussen Belarus en Rusland dicht is… Wordt in Duits negatief op gereageerd. Oplossing, achter de Duits-maar-met-name-russische man aanrijden. Gevolg, wel naar de grens met Oekraïne. Wat een bijzondere grens blijkt te zijn, namelijk een drielandenpunt met veel prikkeldraad en een enorm sovjet monument.
Na een vlotte uitcheck uit Belarus, volgt de incheck voor Rusland. De grens over in 5 stappen; uitleg aan de hand van de Russische grens.
1: De grens oprijden; men zet de auto voor een slagboom, zegt vriendelijk gedag tegen een boos kijkende man met kalasjnikov en laat de paspoorten zien. Deze bladert daar doorheen, kijkt lang naar het visum voor Iran en doet vervolgens de slagboom open.
2: Inchecken van jezelf: officiële paspoort controle. Je krijgt een blaadje waarop je al je gegevens, paspoortnummer en visanummer in tweevoud uit je paspoort moet overschrijven. De paspoorten gaan naar een vriendelijke meneer, die een heel klein beetje Engels kan. Er wordt wat gebladerd een paar stempels en klaar.
3. Costums: na lang wachten in een rij met auto’s moet THE BEAST open en ALLES moet er uit. De motorkap moet open en de onderkant wordt met spiegeltjes bekeken. Nieuwsgierige douane-beamptem neuzen door je spullen en willen weten wat alles is. Welk bier je mee hebt en verbazen zich over spelletjes en reisboeken.
4. Inchecken van de auto: nu wordt het lastig want de auto is een ding dat blijkbaar weinig landen in hun land willen hebben. Een stapel formulieren in het Russisch ZONDER Engelse vertaling komen te voorschijn. Met onze cursus Russisch is het vertalen van een aantal basisdingen zeker te doen. Er staan echter lange vragen in die niet te ontcijferen zijn. Het mannetje in het hok spreekt enkel Russisch en weet mij aan het verstand te brengen dat als je geen Russisch kan, je beter in Nederland kan blijven. Na wat hulp van een Letse vrachtwagenchauffeur die eigenlijk ook alleen heel basaal kan vertalen de papieren ingevuld. Dit blijkt totaal verkeerd te zijn: ze moeten in het Russisch worden ingevuld!!! Vrij wanhopig zetten we alles wat we hebben opgeschreven om in Russische letters, wat bizarre resultaten oplevert. Ons adres (St. Stevenskerkhof) wordt in het Cyrillisch alfabet ‘ст стевенскеркжоф’. Knappe brief die daar nog aankomt. Maar het mannetje in het hok lijkt tevreden. Volgende hobbel: hij wil een kopie van het paspoort (die hebben we) en een kopie van het kentekenbewijs, die hebben we niet… Tja dan houd het op laat hij ons geagiteerd weten. EN WAAROM STAAT ER GEEN KEEN KOPIEER APPARAAT OP EEN GRENSPOST??? Oh, die staat er toch, stukje lopen en terug. Kopieën ingeleverd. Hoopvol kijken we de man met blauw geslagen nagels aan. Hij bladert door een aantal formulieren, komt zijn hokje uit en gebaard ons mee te komen. Binnen krijgen we opnieuw dezelfde formulieren. Het eerst strenge hoofd van de douanebeambte verandert in dat van een vriendelijke pijp-rokende opa. Rustig vertaalt hij stap voor stap het formulier in slecht, maar goed te begrijpen Engels. Het is toch echt de bedoeling dat we dit met Latijnse letters invullen. De formulieren worden weer meegenomen naar het hokje.
Ondertussen is het donker en koud geworden en begint de grenspost er verlaten uit te zien. Behalve een bus die door een man of 10 wordt geduwd, in de hoop dat ie nog gaat starten vandaag.
Er volgt een flink aantal stempels en handtekeningen op de vers ingevulde formulieren. Vervolgens moet er weer uitgebreid in onze paspoorten worden gebladerd. Het is goed zo!
5. We rijden naar de uitgang van de grens; stoppen voor een slagboom. Jonge man met kalasjnikov wil alle gestempelde formulieren zien. Bekijkt die aandachtig, bladert door de paspoorten, kijkt lang naar het visum van Iran. Geeft alles terug en knikt. Na 5 uur op de grens doorgebracht te hebben rijden we in het stikdonker over een gammel landweggetje op 6 mei moe maar wel blij Rusland binnen.
(Dit was wel de uitgebreidste grens tot nu toe, maar wie weet wat nog volgt!?)
de reis kan beginnen!